Kard. A. Hlond wyznaczył ks. Karola Milika na administratora apostolskiego dla dolnośląskiej części dawnej archidiecezji wrocławskiej. Do Wrocławia przyjechał 30 sierpnia 1945 roku, a 1 września wraz z ks. B. Kominkiem, administratorem apostolskim w Opolu, udał się do klasztoru sióstr urszulanek przy pl. Nankiera, gdzie wspólnie przedłożyli zebranej Kapitule Katedralnej akty nominacyjne, by z rąk wikariusza Kapituły niemieckiej, ks. Ferdynanda Piontka, przejąć w sposób formalny jurysdykcję na terenie przydzielonych im administratur.
Ksiądz Karol Milik urodził się 24 czerwca 1892 w Renardowicach, niewielkiej kolonii Dziedzice k. Bielska, w rodzinie pracownika kolei Józefa i Marii z d. Borgieł. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Dziedzicach został wysłany w 1903 roku do polskiego gimnazjum w Cieszynie, gdzie w 1911 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie wstąpił do Seminarium Duchownego w Widnawie . Na kapłana został wyświęcony przez kard. A. Bertrama 26 lipca 1915.
1 sierpnia 1915 skierowano go do pracy duszpasterskiej w charakterze wikariusza najpierw do Skoczowa, a po roku do Bielska. W 1917 roku został zmobilizowany do armii austro-węgierskiej jako kapelan wojskowy, pełniąc obowiązki w Superioracie Polowym w Lublinie. W 1923 roku otrzymał nominację na proboszcza wojskowej parafii w Królewskiej Hucie, gdzie pełnił również obowiązki katechety w szkole handlowej i gimnazjum żeńskim. W latach 1926-1928 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i 31 października 1928 uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego. W tym czasie czynnie udzielał się również jako kapelan Śląskiej Chorągwi ZHP oraz zajmował się chorzowską placówką Towarzystwa Czytelni Ludowych. W 1933 roku przeniósł się do Poznania, by objąć stanowisko dyrektora tego Towarzystwa. Tam założył i redagował poczytny miesięcznik „Ruch Społeczno-Oświatowy”, w którym wskazywał na poważne zagrożenie Polski ze strony Niemiec. Za swą działalność społeczno-oświatową otrzymał od rządu polskiego Krzyż Orderu Polonia Restituta.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej wziął udział w kolportowaniu na Międzynarodowych Targach w Poznaniu milionowego nakładu pocztówki z nadrukiem „Drang nach Osten”, przedstawiającej dawne ziemie piastowskie zajęte przez Niemców, a oznaczone na ulotce polską granicą. Poszukiwany przez gestapo, lata okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie, gdzie kierował pracą konspiracyjną Czytelni Ludowych jako Karol Bargieł. Współpracował również z organizacją konspiracyjną „Ojczyzna” oraz z Radą Społeczną przy Biurze Zachodnim. Po upadku powstania warszawskiego został schwytany przez Niemców, ale udało mu się szczęśliwie zbiec z transportu. Przez pewien czas ukrywał się w parafii na Okęciu, a wiosną 1945 roku wrócił do Poznania.
We Wrocławiu już pierwszego dnia urzędowania rozpoczął prace związane z organizowaniem urzędów kurialnych i reaktywowaniem parafii oraz odbudowy obiektów sakralnych. Na 800 000 katolików miał do dyspozycji tylko 45 polskich kapłanów. Na pozostałych jeszcze 700 kapłanów nie mógł liczyć, gdyż w każdej chwili czekało ich przesiedlenie, a ponadto nie mogli oni długo pogodzić się ze stanem faktycznym i w znacznym stopniu utrudniali pracę duszpasterską, a po wyjeździe do Niemiec poniewierali jego dobre imię w powielanych tam gazetkach, zarzucając mu, że wprowadza do Kościoła polski nacjonalizm. Masowe skargi na nowych administratorów, jak niegdyś na biskupa katowickiego A. Hlonda w latach 1923-1925, słali do Watykanu katolicy niemieccy, wysiedleni do Niemiec.
Już na początku 1946 roku większość parafii obsługiwali polscy duszpasterze. W czerwcu 1946 roku utworzony został Sąd Biskupi. Do końca 1948 roku zorganizowano pozostałe referaty, komisje i instytucje oraz otworzono Wyższe Seminarium Duchowne, Archiwum Archidiecezjalne, Muzeum Archidiecezjalne, Bibliotekę Kapitulną, dźwignięto z ruin katedrę, którą poświęcono w 1951 roku.
21 stycznia 1951 usunięto z Ziem Zachodnich i Północnych administratorów apostolskich, łącznie z ich wikariuszami generalnymi, a na ich miejsce wprowadzono desygnowanych przez rząd wikariuszy kapitulnych. Ks. Milik został usunięty z Wrocławia; udał się do klasztoru w Rywałdzie Królewskim, a następnie osiadł u Sióstr Sacre Coeur w Pobiedziskach. W 1957 roku przybył do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie pełnił funkcję konsultora ordynariatu gorzowskiego, zasiadał w Trybunale Prymasowskim w Warszawie oraz pracował w Komisji Episkopatu Polski. W 1963 roku papież Jan XXIII odznaczył go godnością protonotariusza apostolskiego. Do końca życia pozostał już w Gorzowie. W testamencie prosił, aby szczątki jego pochowano wśród ludu Bożego Ziem Zachodnich. Zmarł 10 maja 1976. Został pochowany w katedrze wrocławskiej, w kaplicy św. Kazimierza.
Za Silesia.edu.pl
Fot. AP w Gorzowie Wlkp.